สำหรับผู้อ่านออกมาในเดือนมกราคม พ.ศ. ๒๔๙๙ซึ่งในหนังสือ “นักเขียนไทย เหม เวขกร ะ จิตรกรเทวดา หลวง สารานุประพันธ์ ะ ราชาเรื่องลึกลับ ผู้ประพันธ์เพลงชาติไทย เฉลิม วุฒิ- โฆษิต ะ ๕๐ ปีแห่งชีวิตบรรณาธิการผลงานการค้าคว้าเรียบเรียงของ เริงไชย พุทธโร(สำนักพิมพ์แสงดาว, พ.ศ. ได้นำภาพปกขุนศึก ฉบับกระเป๋าทั้งภาพสืและขาวดำมาลงให้ซมกันครบชุด เล่มทีเดียวในเล่ม อันเป็นเล่มจบของขุนศึก มีสืงที่น่าสนใจอยู่ในตอนท้าย เล่มด้วยอย่างหนี่ง ก็คือ บทความ “ท้ายเล่ม” ที่ทางสำนักพิมพ์ได้เขียนเล่า ถึงประวัติการเขียนและการพิมพ์ขุนศึกเอาไว้อย่างชัดเจนที่สุดเท่าที่เคยพบ และได้อ่านมาก่อน ซึ่งข้อมูลบางอย่างใน ท้ายเล่ม นี้เอง ที่ผมได้ใช้เป็น จักฐานดังอ้างถึงมาแล้วก่อนหน้านี้และนอกจากนี้ยังได้มีการคัดลอกเอาฅานรปิแนนศีทบทความของสุมทุม บุญเกื้อ ทีได้เขียนเอาไว้ในคำนำของขุนดีกขุดปก แข็งเล่มที ๐๓ เครื่องช่วยฟังราคา มาลงได้ด้ว(อย่างนำสนใจทีเดียว) ดังนี้โนการเขียน ตอนจบนี้มีสิ่งหนึ่งที่รบกวนหัวใจข้าพเจ้า อยู่ตลอดเวลา สิ่งนั้นคือ ความหวาดหวั่น เกรงว่าการเขียนของข้าพเจ้า ไม่อาจโห้ความรื่นรมย์แก'ท่านผู้อ่านได้เพียงพอ สิ่งนี้ข้าพเจ้าอ่านึกตัวอยู่ เสมอ โดยเหตุที่ “ขุนคืก” โนตอนด้นเป็นบทประพันธ์ที่ไม้ เมืองเดิม ได้ วาดไว้อย่างวิจิตรบรรจงเป็นอันดับสูงสุดโนชีวิตการประพันธ์ของเขาฉะนั้น จึงเป็นการยากยิ่งอ่าหรับ'มีมือเขียนเข่นข้าพเจ้าจะเชื่อมบทประพันธ์ของ ตนเองให้มีรสขาดิกลมกลีนทรีอไล่เสิ่ยเข้าถึงฉบับเดิมได้ แม้กระทั่งบัดนี้ ข้าพเจ้าเองก็ยังคิดว่า เป็นสิ่งสุดวิอ่ยที่จะกระทำเข่นนั้น”หากจะมีข้อแย้งว่า ถ้ากระนั้นทำไมข้าพเจ้าจึงยื่นมือเข้ารับงานนี้ อย่า บังอาจอหังการ ใคร่จะขอแถลงความจริงโห้ท่านผู้อ่านทราบตัง ต่อไปนี้”เพียงเวลาไม่นานหลังจากที่พื่ขายอันเป็นที่รักของข้าพเจ้าลีนชีวิต ลงตามลักษณาการของนักประพันธ์ส่วนมาก คือหนีโลกอันวุ่นวายไปพร้อม พับความอาภัพเศร้าหมองโนชีวิตตนเองแล้ว ข้าพเจ้าก็ถูกทาบทามให้เป็น ผู้รับทอดเขียน “ขุนคืก” ตอนจบเพื่อเสนอผู้อ่าน แต่ตามความรู้ลีกของ ข้าพเจ้าโนขณะนั้น ท้อโจเป็นที่สุดเมือตรองแล้วก็ลีนหวัง มองไม่เห็นทาง ที่จะเป็นไปได้จึงตอบปฏิเสธไปอย่างเด็ดขาด การจึงเนิ่นนานมาอีกหลาย ป็ กระทั่งอ่านักพีมพัเพลีนจิตตัได้จัดพีมพันวนึยายออกมาจำหน่ายในรป โฉมหนังล้อพิมพ์ “ของ “ไม่ เมืองเดิม” จึงพิมพ์ออกเสนอท่านผู้ อ่านอีกครั้งหนึ่ง แต่ครั้งนี้ได้มืการปรึกษากันระหว่างคุณเวช กระคุกฤกษ์ และเจ้าหน้าที่ขั้นหัวหน้าของเพลินจึตต์มีเหม เวชกร เป็นต้น มีความเห็น พ้องกันที่จะมอบหมายภาระอันแสนหนักนี้ให้'แก่ข้าพเจ้า จากนั้นข้าพเจ้า ก็ถูกเรียกตัวไปพบกับคุณเวช แจ้งข้อตกลงใจให้รับทราบทันที แม้ข้าพเจ้า จะปฏิเสธแล้วด้วยเหตุผลหลายประการ แต่ทางเพลินจิตต์คงยีนยันเจตนา เดิมด้วยเหตุผลต่างๆ เครื่องช่วยฟังไร้สาย เช่นกัน แต่ข้าพเจ้ายังไม่กล้ารับปาก ต่อมา เหม เวช กรชื่งนอกจากข้าพเจ้าจะมอบความรักไว้เหนือเพื่อนฝูงทั้งหลายแล้ว ข้าพ- เจ้ายังให้ความเคารพแก่เขาเสมือนพี่ชาย เป็นผู้เจรจากับข้าพเจ้าอีกทั้ง ขี้แจงลิงสอน และปลุกปลอบใจข้าพเจ้า ขี้งเวลานั้นมีแต่ความหวาด หวั่น ไม่แน่ใจ ที่สุดเขาก็ใช้ไม่ตายคือ บังคับให้เขียน และย’าคำหนักๆ ไว้แก่ ข้าพเจ้าหลายคำว่าคนเช่นเขาจะไม่ขี้ทางให้เพื่อนทีเขารักจมดิงลงสู่ความ พินาศเป็นอันขาด และด้วยสายตาที่เจนจัดโนงานด้านนี้ของเขา เห็นว่า เป็นการเหมาะสมแล้วที่ข้าพเจ้าจะต้องเป็นผู้รับภาระนี้ต่อไป จึงเป็นการ จนใจแก่ข้าพเจ้าจำต้องยอมรับปากทั้งที่ไม'สันความวิตกกังวลไปได้
เครื่องช่วยฟัง
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น